Week 11 en 12: afscheid van Karimenga

De laatste week, de laatste klusjes, de laatste bezoeken. Hoe rond je alles goed af?

Bas heeft zich vooral gericht op bouwen. In the Green House hebben we een muur van een badkamer opgehoogd aangezien de Nederlandse dames iets langer zijn dan waarop de muur bedacht was. Nou geven ze in Ghana niets om ontblootte bovenlichamen van vrouwen, maar van een aantal dames was toch de klacht gekomen dat er meer zichtbaar was dan ze wilden. Verder heeft de nachtbeheerder van the Green House, Nzulbilla, besloten een eigen huis te gaan bouwen. Hij woont nu in een eigen kamer in the Green House. Erg handig voor gasten als ze 's nachts iets nodig hebben, maar een eigen huis is wel lekker. Op een door de chief aangewezen plek, dichtbij het guesthouse is hij gaan bouwen. Ik heb nog een aantal middagen meegeholpen met stenen maken.

In opvolging van het gesprek dat Jorien met de docenten heeft gehad, heeft er ook een gesprek met een aantal ouders van schoolkinderen plaatsgevonden; de ouderraad. Ibrahim is hierbij aanwezig als tolk en om het, als Jorien weg is, een vervolg te kunnen geven. Uit het gesprek volgde dat docenten en ouders naar elkaar wijzen als oorzaak van de problemen en degene die de 1e stap moet zetten. Er wordt besloten dat er een gesprek moet komen waarbij zowel de ouderraad als de leraren aanwezig zijn. De ouderraad vraagt of Jorien hierbij aanwezig wil zijn en het gesprek wil voeren. Aangezien wij al bijna weggaan moet het gesprek snel plaatsvinden en de laatste dag voor vertrek wordt het gesprek gepland.

Dan is het alweer zaterdag en tijd voor een feestje. We hebben op vrijdag alle boodschappen gedaan in Bolga. Gezellig samen op de tricycle kratten cola, het avondeten voor 20 man, benzine voor de generator, een paar biertjes en natuurlijk het ontbijt halen. Zaterdag hebben we alles opgeruimd, schoongemaakt en versierd. We zouden in the Green House eten en buiten de DJ opstellen om te dansen. Bas heeft 's middags de DJ opgehaald. De hele tricycle was vol gestapeld met boxen, versterkers, verlengsnoeren, enz. Na alles aangesloten te hebben, werkte de generator natuurlijk niet. Maar na een aantal professionele blikken bleek dat de bougie niet goed meer werkte en na een korte rit naar het naburige dorpje kon de DJ zijn gang gaan. Wij hebben ondertussen heerlijk gegeten met alle vrijwilligers, medewerkers van Meet Africa en the Green House en onze familie. Echt een feestje om iedereen zo te zien genieten. De computer van de DJ was inmiddels opgestart en de muziek knalde al op standje 10 uit de speakers. Alle kinderen bevonden zich de hele middag al rond the Green House en ondertussen kwam ook de rest van het dorp op de muziek af. We hebben de hele avond echt heerlijk gedanst en genoten van alle dansende mensen. Als ze hier een feestje hebben (en dat komt niet heel vaak voor) dan gaan ze er echt helemaal voor en de DJ stopt ook pas wanneer de zon opkomt. Zo lang hebben wij en de andere vrijwilligers het niet volgehouden, maar sommige hebben hier wel hun best voor gedaan. Bij de 1e zonnestralen is de DJ ook echt gestopt en een half uurtje later werd ik wakker gemaakt. De DJ wil graag naar huis gebracht worden... Ik denk dat hierna het moeilijkste moment uit 12 weken Karimenga volgde. 10 minuten later reden we op de tricycle, nog half in slaap, helm vergeten, richting Wulugu en daarna snel weer terug. Het ontbijt wat volgde was lekker rustig en ook de rest van het dorp was erg stil.
Zelfs de kerkdienst was iets minder energiek, Mark en Emmanuel lagen zelfs lekker te slapen. Tijdens de dienst zijn we op de meest overdreven manier bedankt (vergelijkingen met Jezus gaan ook mij iets te ver). De rest van de dag hebben we niets meer gedaan net als de rest van het dorp. Overal lagen kinderen en ouders te slapen. Ja, je brak voelen is universeel.

Voor mijn project van vorige week, de tafel in de bieb, heb ik inmiddels betere spijkers gehaald. Deze zijn onverwoestbaar werd mij verteld. Maandagochtend heb ik dit getest en inderdaad een stuk beter. Er is er maar 1 gebroken en de rest ging soepel naar binnen. Het frame voor de tafel staat. Nu alleen nog alle kinderen van de kleuterklas verzamelen voor het afronden van het blad. Jorien en ik hadden het idee om de kleinste kinderen handjes te laten zetten op de planken. Het kost wat organisatie en aanwijzingen, maar alle kinderen hebben 1 voor 1 een handafdruk gezet en het eindresultaat is erg fraai (zie de foto).
Maandagmiddag hebben we met het gezin doorgebracht. Foto's maken en cadeautjes geven. Ze waren echt heel blij met hun cadeautjes. We hadden voor iedereen een tasje met leuke en praktische dingen erin. Vader Yaru heeft een zak cement gekregen voor de afronding van de nieuwe kamers en de vloer en nieuwe onderbroeken en sokken. Moeder Fati heeft sieraden, hoofddoeken, onderbroeken en alle spullen die we niet mee hebben genomen (emmers, zeep, zaklamp, enz) gekregen. Voor de kinderen hadden we een schooltas met inhoud. Alle drie hadden ze wat lekkers en nieuw ondergoed. De meisjes hebben gouden oorknopjes gekregen. De stokjes waarmee ze hun gaatjes open hielden vonden wij toch wat primitief. En nog wat andere sieraden. Isaac heeft de voetbal gekregen, de pomp en een scheidsrechtersfluitje met bijbehorende rode en gele kaarten.

Dinsdag, de laatste dag. Bas is 's ochtend de lege bierflesjes gaan terug brengen naar de bar in Palugu op de motor. Jorien heeft klassenfoto's gemaakt. Die gaan we zeker opsturen, samen met een hele stapel andere foto's die we beloofd hebben te sturen. 's Middags had Jorien het overleg met de ouderraad en de leraren. Een goed en stevig gesprek. De ouders gaan samen met de rest van de gemeenschap het verblijf van de leraren opknappen. Hier verblijven de leraren gedurende de week, omdat het te duur is heen en weer te reizen. Verder gaan de ouders in groepjes, die wisselen per week, naar school toe om de communicatie met de leraren te bevorderen en te kijken of alles goed loopt. De leraren gaan proberen altijd aanwezig te zijn en beter te communiceren als ze er niet zijn. Verder zal het overleg een vervolg krijgen over twee maanden waarbij Ibrahim de taak als onafhankelijke uitvoert.
Dinsdagavond hadden we nog een verrassingsoptreden met djembé's en dansen. Echt een fantastisch afscheid. Persoonlijk afscheid nemen zijn ze verder niet zo heel goed in en dit wordt het liefst vermeden. Er wordt geen vaarwel gezegd, alleen tot ziens. En ze zijn er al helemaal niet bij als je weggaat. Uitzwaaien is emotioneel te moeilijk. Zij zijn de eersten die zich van jouw wegdraaien. Het was pijnlijk voor ons allemaal.

Woensdagochtend zijn we vroeg vertrokken met de taxichauffeur uit het dorp. We krijgen nog een onhandige knuffel van onze moeder. De rest is afstandelijk en erg verdrietig. Het is nu echt het moment om ons gezin, ons nieuwe thuis, te verlaten. Onderweg moeten we nog even een vrouw oppikken die op het punt staat te gaan bevallen. Na die te hebben afgezet bij het ziekenhuis zijn we naar het MetroMass station gereden en daar kon ons laatste deel van de reis beginnen; onze reis door Ghana en Togo van 2 weken!